دسترسی ها

بازیهای ایران و کره جنوبی همواره از بازیهای حساس و زیبا در تقابل های مختلف آسیایی بوده است و شاهد این ادعا را می توان نتایج پرگل بازیهای این دو تیم عنوان کرد.

آخرین تقابل اخیر دو تیم در هفته جاری و در تهران اگر چه سریال شکست ناپذیری ایران در ماه های گذشته را بعنوان یک رکورد حفظ کرد اما نوعی مشکلات خود ساخته توسط طرف ایرانی را نمی توان به راحتی کتمان نمود.

برای تشریح بهتر این موضوع تنها به دو مورد اشاره می کنم:
نخست اینکه ایران از بهترین شرایط و موقعیت خود که استفاده صحیح از میزبانی و بهره گرفتن از حضور موثر تماشاگران و تحت فشار قرار دادن کره ایها بود بدلیل وجود همان سیاستها و دخالتهای بی مورد و ترس از ورود بانوان به ورزشگاه نتوانست بهره برداری مطلوب کند. و اعتراف دیرهنگام فدراسیون نشینها نشان داد کماکان اتخاذ برخی رویکردها نیازمند تجدید نظر اساسی و بنیادی است.

دوم آنکه بدلیل تفکر مهجور صرفه جویی غیرعقلانی یا چیزی مشابه آن، ظاهراً کماکان دوست داریم بدون پرداخت و صرف هیچ هزینه ای _ ندادن حق پخش،ندادن حق تبلیغات محیطی و … _ هزینه ای جهت استفاده از سیستم VAR نیز پرداخت نکنیم و البته همین امر نیز باعث ضربه به خودمان شد، جاییکه دقیقا مدافع کره‌جنوبی مهدی طارمی را در محوطه جریمه بدون توپ زد و داور بخاطر جایگیری غیرصحیح نتوانست صحنه را مدیریت کند و در واقع اگر سیستم VAR وجود داشت مطمئنا می توانستیم انتظار یک ضربه پنالتی به سود ایران و حتی برد نهایی کشورمان در این دیدار را داشته باشیم.(اتفاقی که در بازی ایران و امارات و صحنه اخراج شجاع خلیل زاده و برگشتن مجددش به بازی قابل مشاهده بود و حائز اهمیت بود).

با جمیع اتفافات روی داده شاید بیراه نباشد که این تساوی در مقابل رقیب اصلی مان در این گروه را در واقع نوعی برد هم محسوب کرد.