معاون اداره کل میراث فرهنگی، صنایع ئستی و گردشگری استان بوشهر گفت: با تخریب کنندگان محوطه تاریخی "نای‌بند" در جنوب این استان برخورد قاطع و قانونی می‌شود.

نصرالله ابراهیمی روز شنبه به رسانه‌ها اعلام کرد: خلیج نای‌بند به واسطه قدمت بالای تاریخی که دارد در فهرست آثار ملی به ثبت رسیده‌است، ولی با توجه به اینکه بخشی از این پهنه مالکیت خصوصی دارد مورد تسطیح  قرار گرفته که دلیل موضوع را مالکان، بلوک بندی بیان کرده و نسبت به ایجاد سازه‌های مسکونی روی این محوطه اقدام کرده‌اند که در این ارتباط شکایتی علیه مالکان تنظیم و پرونده حقوقی آنها باز و در دست پیگیری است.

وی با اشاره یافته‌های فرهنگی و تاریخی از قرون اولیه اسلامی، داده‌ها و آثار معماری دوران صفویه و تیموری در محوطه تاریخی نای‌بند افزود: کار تسطیح  ازسوی مالکان از دوره‌های قبل بوده و در زمان حاضر، با وجود همه هشدارها، علامت‌گذاری‌ها و نصب تابلو ثبت ملی اثر در این محوطه تاریخی، صاحبان بخشی از این محوطه، با قصد بلوک بندی، تقسیم بندی، خرید و فروش و ایجاد سازه به این کار اقدام کرده‌اند.

ابراهیمی گفت: با توجه به اینکه هیچ ‌گونه کاوش و گودبرداری در این محوطه انجام نشده‌است، آثار تاریخی زیر خاک نمایان نشده و بزودی عملیات اجرایی کاوش، مطالعات باستان‌شناسی و انجام گمانه زنی برای مشخص کردن عرصه و حریم این اثر آغاز می‌شود و در این ارتباط، بقایا و بناهای تاریخی محوطه تاریخی نای‌بند حفاظت و برای بازدید علاقمندان و گردشگران مهیا می‌شود.

وی بیان کرد: شکل گیری بنادر حاشیه خلیج فارس در استان بوشهر نظیر سیراف، سی نیز، مهروبان، نای‌بند و ریشهر از دوران ساسانی و اوج این بنادر در قرون سوم و چهارم هجری قمری بوده‌است.

معاون میراث فرهنگی استان بوشهر ادامه داد: خلیج نای‌بند که از آن به‌عنوان لنگرگاه بندر سیراف یاد می‌شود از اهمیت تاریخی بسیار بالایی برخوردار است و به همین دلیل، رایزنی تخصیص و تامین اعتبار برای مطالعه باستان شناسی  روی این پهنه با وزارت میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری انجام شده که با ابلاغ اعتبار کار سامان‌دهی، مستندنگاری و کاوش در آن قسمت آغاز می‌شود.

نای‌بند یکی از مهم‌ترین پارک‌های ملی دریایی ایران در عسلویه استان بوشهر واقع است.

پیشروی خشکی در دریا که به دماغه نای‌بند معروف است، موجب تشکیل خلیجی کوچک به نام نای‌بند شده که در ۳۲۰ کیلومتری جنوب‌شرق بوشهر قرار دارد و در عصر آل‌بویه از مهم‌ترین مراکز صید و تجارت مروارید در ایران بوده‌است.