دسترسی ها

آنگونه که در برخی جراید و پایگاه های خبری عنوان شده اخیراً و در روزهای انتهای دی یا ابتدای بهمن ماه مبلغی نقدی تحت عنوان “پاداش تلاش کارکنان شرکتهای پالایش گاز برای تامین گاز زمستان سخت سال گذشته” به حساب کارکنان رسمی و قراردادی و امثالهم پرداخت شده است اما خبری از پرداخت مشابه به نیروهای پیمانکاری در همین مجموعه نیست. ظاهراً این پاداش شامل یک ماه حقوق و مزایای هر کدام از کارکنان شاغل در این مجموعه بوده است و در نتیجه با توجه به مبالغ دریافتی شاغلین این صنعت می تواند رقم قابل ملاحظه ای برای هر کدام از نیروهای این مجموعه باشد. اینکه مبادرت به این اقدام در شرایط کنونی که جنگ بر سر پرداخت حقوق و مزایای شاغلین در سایر مشاغل دولتی و غیر دولتی بالا گرفته است و بسیاری از کارمندان و کارگران حتی کمترین دریافتی غیر از حقوق شامل اضافه کاری و مسائلی چون رفاهی و امثالهم را حتی تصور هم نمی کنند صحیح یا ناصحیح است هدف این نوشتار نیست و قطعاً با درآمدی که مجموعه ی نفت از محل فروش منابع خود دارد این حق را برای پرسنل خود محفوظ می دارد که بدین نحو از تلاشهای آنان تقدیر کند و این البته قابل تقدیر است که پرسنل خود را اینگونه تکریم می کند و به آنها انگیزه ی لازم را جهت بهره وری بیشتر منابع انسانی خود عطا می کند. هدف این نوشتار اما نوع پرداخت به شاغلین در این مجموعه است؛ آنگونه که میرغفاری رئیس هیئت مدیره کانون انجمن های صنفی کارگران پالایشگاه های گاز استان بوشهر به خبرگزاری ایلنا گفته است این پاداش هیچ جایگاهی برای پرداخت به نیروهای پیمانکاری شاغل در این مجموعه ها نداشته است و این علیرغم آن است که در درخواست اولیه توسط مدیر هماهنگی و نظارت بر تولید شرکت ملی گاز ایران و طی نامه‌ای به معاون وزیر نفت و مدیرعامل شرکت ملی گاز ایران برای پرداخت یکسان چنین پاداشی به همه ی شاغلین این حوزه شامل نیروهای رسمی و قرادادی (موقت و دائم) و حتی پیمانکاری اشاره شده است. با کمال احترام به نیروهای رسمی و قراردادی شاغل در این مجموعه و قدردانی از تلاشهای این عزیزان، این سوال از متولیان و مسئولین مربوطه مطرح است که مگر شرایط کاری نیروهای پیمانکاری شاغل در این مجموعه ها تفاوتی با نیروهای رسمی و قراردادی دارد که از دریافت چنین پاداشی محروم خواهند بود؟ اینکه حقوق و مزایای شاغلین این حوزه به دلایلی نظیر نحوه ی جذب و آزمون و مدارک و سوابق و امثالهم می تواند متفاوت باشد قابل پذیرش تر از آن است که پاداشی که اگر بناست حق الزحمه تلاشی مساوی توسط شاغلین با شرایط کاری سخت اما یکسان باشد به یک نیروی رسمی و قراردادی عطا اما به نیروی کناری آنها اما بصورت پیمانکاری عطا نشود. به عبارتی بحث تفاوت در حقوق ها را به دلایلی چند شاید بتوان توجیه نمود اما پرداخت یا عدم پرداخت چنین پاداشی آیا دوری از عدالت و انصاف و نوعی تبعیض برای قشر زحمتکش کارگر محسوب نخواهد شد؟ چرا و تا چه زمان بناست با چنین اقداماتی به جای افزایش انگیزه در میان مردم و کارکنان، موجبات سرخوردگی، نارضایتی و ایجاد حس تبعیض را در میان همکاران یک مجموعه ایجاد کرد و این پرسش قویاً مطرح است که آیا متولیان امر هزینه های جانبی نظیر افزایش نارضایتی از چنین اقداماتی را نیز در نظر گرفته و سپس مبادرت به چنین اقدامی می نمایند؟
اینکه در شرایط سخت اقتصادی امروز بسیاری از شاغلین دولتی و غیر دولتی با حقوق دریافتی خود توان تامین یک سوم مایحتاج و نیازهای ماهیانه زندگی خود را نخواهند داشت سخن بیراهی نیست، نگارنده شاغل در مجموعه ی نفت و گاز و صنایع پایین دستی آن نیست و کمترین انتفاعی نیز از موارد مطرح شده نخواهد داشت اما به قاعده ی تلاش برای حق گویی اگر قرار است کمک یا تشویقی صورت گیرد، در صورت صحت مطلب مورد اشاره آیا چنین اقدامی بر پایه ی عدالت و انصاف است؟
با هدف بهره وری مناسب نیروی انسانی و ایجاد انگیزه های لازم در مشاغل و صنایع مختلف چنین اقداماتی قابل ستایش و حتی سزاوار تجدید و تقویت است اما انتظار آن است با لحاظ نهایت رضایتمندی و ترغیب در همه ی کارکنان چنین شود و خود عاملی شود برای افزایش انسجام و هم افزایی و نه باعثی برای انشقاق و سرخوردگی.