دسترسی ها

عزاداری سیدالشهدا (س) و گرامی داشت شهدای کربلا از جمله موارد مهمی بود که نه تنها در سیره تربیتی امام خمینی (س) که در سیره عملی شان نیز به وضوح به چشم می خورد. ایشان در دهه اول محرم یعنی چند روزی در نجف بودند و بعد برای زیارت سیدالشهدا سلام الله علیه راهی کربلا می شدند. مرحوم آیت الله سید عباس خاتم یزدی درباره این برنامه چنین روایت کرده است:

امام همیشه تا هفتم محرم را در نجف بودند و پس از آن به کربلا مشرف می شدند.‌ ‌‎‌‌قبل از ظهر یا عصر روز هفتم، همیشه از نجف به کربلا می رفتند و زیارت عاشورا را در‌‎ ‎‌این روزها ترک نمی کردند. در ایام دهۀ محرم در نجف، امام دو مرتبه به حرم مشرف‌‎ ‎‌می شدند. روزها برای خواندن زیارت عاشورا به حرم می آمدند و شب ها هم که جزء برنامه‌‎ ‎‌همیشگی شان بود که به حرم مشرف شوند. بعد به کربلا می رفتند که تا سیزدهم محرم در‌‎ ‎‌کربلا مشرف بودند و بعد دوباره به نجف باز می گشتند. این سیره مستمر ایشان در طول‌‎ ‎‌پانزده سال اقامتشان در نجف بود. امام در کربلا هم هر روز دو مرتبه حرم می رفتند.‌‎ ‎‌قبل از ظهر و بعد از ظهر، که می دانید در حرم امام حسین(ع) در این روزها چقدر شلوغ‌‎ ‎‌است ولی امام به دلیل شلوغی بیش از حد با آن وضع جسمانی که داشتند زیارت امام‌‎ ‎‌حسین(ع) ایشان ترک نمی شد و با وجود آن جمعیت که دیوانه وار به سر و سینه‌‎ ‎‌می زدند، به حرم می رفتند. آقای فرقانی می گفت: یک بار امام چنان در میان جمعیت گیر‌‎ ‎‌کردند که من برای نجات جان ایشان به امام حسین(ع) متوسل شدم که از بین نروند.‌‎ ‎‌بعد که بیرون آمدیم دیدم امام چنان عرق کرده که گفتنی نیست و عبایشان هم نیست! ‎‌ من هم وضع بهتری نداشتم. به هر حال نمی شد به ایشان گفت که آقا جمعیت خیلی‌‎ ‎‌زیاد آمده و نمی شود به حرم رفت چون اعتنا نمی کردند.

برشی از برداشت هایی از سیره امام خمینی (س)؛ ج ۳،  ص ۲۴-۲۵